Ve Şiiri - Alaiddin Kuru

Ve…
Düşünürüm bazen çocuk olduğum o yılları.
Aklıma gelen ilk şey, babamın kırmızı yolcu arabası.
Markası Ford,yirmi sekizdi plakası
Kardeşlerimle ben uzaktan severdik arabamızı,
Sanki ona kurulup gezmek başkalarının hakkıydı.
Bir sonraki ise kamyonet denilen bir yük arabası
Dodge idi onunda markası doç derdik kısacası
Annem bile çekmemişti telaffuz sıkıntısı
Bizim oturacağımız adresti arka kasası…
Şimdi hepsi bana
Mutlu birer çocukluk hatırası.

Daha sonraları tanıdık, modern tüp ve gazı
Zavallı ağabeyim! .. patlayacak diye nede çok korkardı.

Arkadaş sıkıntısı çekmedik hiç,
Oyuncakları olmasa da okulun bahçesiydi park alanı.
Orada buluşurdu köyün çocukları,delikanlıları
Zaman kavramı da yoktu sanki
Bizi eve çağıran babamın ıslıklarıydı akşamları.

Köy evimizin ortasında bir kuzine vardı
kuzinede fındığın ya dalları ya da kabukları yanardı.

Benim gibi arkadaşlarımda
Dağılmışlar yurdun dört bir yanına
Kimi İzmir’e gitmiş kimi Bursa’ya
Çoğu da almış başını göçmüş şehri İstanbul’a.
Sığamamış bazıları da Vatana,
Soluğu almışlar Avrupa’da,Amerika’da.
Gitmişti gurbete her birinin babaları da
Dönüyorlar şimdi bir bir bu topraklara
Görüyorum isimlerini köyümün mezar taşlarında
Tam bir yıl oldu, artık babam da yanlarında
Şimdi hepsi bana
Çocukluğumdan buruk bir hatıra.

Köy evimizde koca bir şömine vardı
Hiç temiz kalmaz etrafını is sarardı
Ortasında üç aileye Aş, bir kazan hep kaynardı.

İçim buruk önünden her geçtiğimde
Ne bir çocuk var bahçesinde ne de öğrenci eğitimde
Kilitli kapısı, penceresi okulumun.
Sınıfımın camından bakıyorum o zamanlar eremediğim
Omuzlarına çıktığım bakmak için arkadaşlarımın
Sanki kokuları var her nefeste
Ve çıkacaklar az sonra zil çalınca teneffüse
Şimdi kalan ne geriye
Yaşananlarsa mazide.