Ve... Şiiri - Hüseyin Mustafa Aygüneş

Sevişebilmeli insan
Yağmurlu bir gecede
Çırılçıplakken sevdalı bakışlar
Dudaklardan uzak son hecede..
Durdurabilmeli insan
Ölümünde tüm dünyayı
Ve yok olmamalı
Adı gibi yaşanmışlıkları..
Kaybolmalı insan
Belki kafası bozulduğunda
Ya da bozduğunda herhangi bir şeyi
Saklanabilmeli küçük bir çocuk misali..
Karşı koymalı insan
Belki ölüme
Doyasıya yaşayarak
Ya da hayata
Korkusuzca nefes alarak..
Ve insan olabilmeli bazen
Tüm kötülüklerin koynunda yaşarken
Ak bir damla süte doyamamışken nefis
Ve görmemişken gözler gökyüzünde bir tek ışık
Seçememişken en parlak bulutu ve yıldızı ve güneşi
Tadamamışken saf bir aşkın zehrini ve dudaklarını
Ve karışamamışken kanına
“Ne olur gitme! ” diyememişken
Dizlerinin üstüne yığılmış kafasına sıkamamışken
Ve o kurşun kavuşamamışken özgürlüğe
Patlamamışken sessizlik
Akmamışken usulca şakaklarına sensizlik
Düşünebilmek bile acı veriyorken
Ve fazla iken o beyin ve o kalp ve o düşünceler..
“Neden böyle…” dememişken aşka ve aşkın aldattığı tüm bakire bedenlere
Yırtılmayan son zar kadar gururlu ve aptal bir mutluluk barındırırken tüm insanlık
İnsan olabilmeli bazen…