Vazo Şiiri - Ahsen Yokken

vazo

“ve beni bir daha doğurma”
şimdi midende yirmi yılın sancısıyla
terk edilmiş bir evde yapayalnız
tütün dumanı soluyorsundur.
ve nemli gözlerini dikmiş
üzerine gelen duvarlara,
gecenin ürkünç sessizliğine
yakalanıyorsundur uykusuzluktan.
kaderinle yüzleşiyorsundur ürkerek
senden aldıkları verdiklerinden fazla.
kırk yıllık bekleyişin vuslatı dört aydı
dört aylık saadetin bedeli evlatlarındı
şimdi belin iki büklüm, celsedesindir.
alnında çizgilerle secde ediyorsundur.
dolabında hiç giyemeyeceğini bildiğin
renkli tülbentlerin, büzgülü elbiselerin
çokça mektup okuyorsundur ağlayarak.
şimdi sol elinde büyürken kaşınan yara
işitiyor musun melâikeleri divanında?
“suçu yoktu aslında, yenildi sevdasına.”
bana dinimi sen öğrettin,
sağıma dönüp uyumayı,
kısık ateşte yemek yapmayı.
“renkliler ve beyazlar bir arada yıkanmaz.”