Vazo Şiiri - Yağmur Günenç

Nereye ne kadarlığına konduğunu bilmeyen bir vazoyum şimdi odalarda,
Sulanmayı bekleyen çiçekler gibi susadım belki yaşamaya.
Ya da hangi dala ne kadarlığına konduğunu bilmeyen;
Kanadı kırık bir kuş gibi mülteciyim bu bedene...
Elime koluma bile yabancıyım
Sahiplenemedim,hissetmez oldum gitgide
Bazen öyle sahipsizim ki bu şehirde
Kaldırımlara yabancı bu ayaklar
Biliyorum o yollardan sevdiklerim geçmeyecekler
Ben ve boş adımlarım öyle geçiverecekler
Her adımımla bir hikayeyi silivereciğim tarihimden
Bu sahipsizlikle büyüyeceğim belki
Bir yanım hep eksik kalacak belki
Ama silinmeyecek hatıralar içimden
Yeri gelecek öyküneceğim maziye
Ama gidenler gelmeyecekler,bilirim
Beklemeyeceğim de.
Her bekleyiş,yeni bir umut bu kalbe
Ve artık biliyorum hiç yok o denilenden
Bitti işte biten gibi buda
Acı bir tat kaldı geriye...
Hayallerle,silinemeyen kelimeler
O kadar işte...
Büyümeye devam sahipsizce,
Gördün işte bir yanın acımadan yürümüyor bu gemi
Her zaman her şeyi,her zoru yapacağını sanıyorsun,aç gözlerini
Olmadı işte kabullen artık uyan şu prensesin uykusu hallerinden
Ya da alış bitişlere
Kırılan her umudun ardından ürkerek bakma geleceğe
Korkarak nereye kadar yaşarsın
Bir kere kaybettin diye nedir bu sitem
Ne bu kabullenemeyiş sil artık bir şeyleri
Kızıp durma her şeye
Böyle devam ettikçe
Bitmeyecek bu sahipsizlik
Sürekli yetim yürüyeceksin yollarda
Etrafındaki herkesi toz tanesi yapacaksın böyle işte
Uçuverecek yarının
Parça parça ellerinde
Geriye dün kalacak kırık hayaliyle
Vazo olursun böyle işte
Ne geçmişin de ne geleceğin de ortadasın öylece
Ne kalkmak istersin ne durmak,sendelersin sadece
Kızamazsında kimseye,kendinle hesaplaşırsın öylece
Ve düzeltemezsin hiçbir şeyi
Düğümlenen hayallerinin ortasında kalırsın öyle
Nereye,niye dersin sadece
Elindekinden de olursun
Ve geriye kırık bir vazosundur
Her bir parçan bir yerde
Sonundur işte böyle giderse
Hala uslanmam diyorsan şimdi bana,yolun belli işte
Durma o zaman devam et yıkmaya derim
Bitir her şeyi kalma,dağıl
Ya da yok ol geçmişte
Bulup çıkarmaz daha kimse
Kendi masallarında kaybolursun sadece
Dünü mahvettiysen yarının suçu ne
Bırak artık şu vazoyum ruhunu
Doğuştan kaybedenler ne yapsın
Bir kere kaybettin diye
Yetim misin sahi ne o öyle
Hesaplaşma artık kendinle
Geç kalınmış bir siteme;
Şimdi hiç gerek yok,boşver söyleme...
Konuştukça deşersin yarayı
Bırak artık kanamasın
Giden gitmiştir işte
Bir yaprağı takvimden nasıl koparırsan
Hayalini de öyle işte fikrinden.
Dünü bugünden ayırmayı bilirsen
Geçmişi tekrar etmez gelecekten de umut kesmezsen
Anlarsın yaşadığını
Vazgeç bu vazo ruhlu hallerden
Bırak çiçeklere kalsın oralar
Senin yerin yaşamak
Diken olmak değil güllere
Ya da vazo olmak değil
Sahipsiz çiçeklere...
Sadece ait olmak bugüne