Vazgeçtim Şiiri - Egemen Cevahir

Gömdüğün hayallerin topraktan filizleniyor, çünkü sen onları unutamadın bir türlü ki ummadığın zamanlarda birden basıyorlar beynini, esir alıyorlar seni....

Sen kaybolmuşluğun kendisi misin? Kaybetmek mi istiyorsun kendini. Net misin? Çelişkilerle doludur her insan ama sende çelişkiler senden de öte, taşıyor-aşıyor seni....

Bir gece vakti uykunda eski günler sanki şimdi.... sen şimdide kaybolmuş bir ihanetçi gibisin... kahrolmuyorsun daha da garip bir şey...

Elinde bir kadeh, tek başına, vakit gecenin körü, uyku senden uzak. Sen değiştin, değişen sen değilsin, sen şimdi başkası. Başkası seni özlüyor. Başkası olmak, başkası da olamadınya, olsaydın bu çelişkileri de aşardın...

Sarhoşluğa mı sığınıyorsun? Sarhoşluk mu sana?

Her şeyi sen istedin. Adım adım vazgeçtin umutlarından, sevdalarından. İnsanlara bürünmüş ihanetler seni yaraladı belki. Belki insanlarda gördüğün senin bahanelerin oldu...

Ahhh! ! ! Bir gece... her şey hiçbir şey. yine güneş doğacak yeni bir sabah yeni bir gün... her şey aynı olacak, her şey sıradan, ardından güneş terk edip geceye dönecek... sen ben ve diğerleri aynı geceyi öldüreceğiz ve kedimize küseceğiz. Kendi ellerimizle gömdüğümüz hayallerimizi unutamadan, dönüp duracağız dönme dolap yaşamalarda. Bıkıp usansak da kendimizden, günleri geceleri eskitmeye devam da edeceğiz... bir kadehin ardından uykuya dalarak ve uyanarak karabasanlardan ki onlar vazgeçtiğimiz kendimizdir...

15 ağustos 2004 / İstanbul