Vazgeçtim Şiiri - Burçin Çelik

Ben bir seni biliyordum şu y’aralar
Senin beni bilmediğini anlayınca yaralarımdan, konuşmaya hacet duymayınca dili dikenli yardan,
Göğsümde altmış kaplan yarası olanımdan,
özlemi on üç sonbahara denk düşenimden,
senden vazgeçtim

gözyaşlarımı gökyüzüne bağışladım
Ilık bir süt bağışladım bir kediye
bir hayat kadınına cenneti
bir köpeğe kalbi güzel bir sahip bağışladım
kendimi bağışlayacak yer bulamadığım zaman senden vazgeçtim

Sana şiirim dediğim andan
Başkalarına basit bir cümle olma telaşının şaşkınlığından
Derdimin yanına açtığım rakıdan
İçimden gelişine gidişine sövdüğüm hoyratlığımdan
Allah var, sana deli divane aşık oluşumdan
Sana doyamayışımdan, vazgeçtim

Hiç biri tarafından anlaşılmadığım yüreklerde muamma oluşumdan
Bir kuyunun dibinde nefes almaya çalışan garibanlığımdan
Özlemenin bile güzel olduğu o ellerine yanmamdan
Kesmeye kıyamadığım avuç kokunun sindiği saçlarımdan
Gecelerce yüreğimi akıttığım o dudak kıvrımlarından
Vazgeçtim

İnada bindirdiğim hayata papuç bırakmayan yanımdan
Sevdanın yerine soluma bıraktığın ahından
Hadi o zaman Ölü’şürüz deyip gittiğin o gecenin karanlığından
Her sabah zihnimin uzandığı sen yanlarından
Ağızının etrafında macera yaşayan o gülüşünün kenarından
Seni inatla yazmak isteyen bu kalemimin sivri ucundan
Senden vazgeçtim

Burçin Çelik