Vazgeçtim Şiiri - Esma Özdemir

her defasında bir kuş havalanıyor
sana doğru yüreğimden
her defasında... öldürüyorum
bir kurşunda...

vazgeçtim… bu hayat benim değil!
bu kalp, bu göz, bu eller
bu ten bana ait değil; vazgeçtim!
ve bütün aşk kokulu dizeler
vazgeçtim; atın bütün oklarınızı
göğüs kafesim, artık bir kalkan değil!

gayrı, içimde hiçbir alazı söndüremez
bu gözyaşları
parmakları merhem değil ;
dokunuşları onaramaz yaraları...

artık, sütliman değil deniz bakışlarında
ve hiçbir ser dik duramaz
didik didik edilmiş
bu bedende...
ne adım at, ne yürü, ne ilerle
dur artık; vazgeçtim!

anladım; sevgiler de kuşlar gibi.. pır pır
uçmak ister özgürce, maviliklerde
ve ancak gökyüzüne tutuklu kalabilirler;
anladım!

alın emanetinizi gökyüzü;
kalbimde kanatlanan bütün sevgiler sizin!
vazgeçtim!

içinde dopdolu hayat
dışında mavi, yeşil, turkuaz, ela
hareketlerindeki estetik, uyum ve dans
kıpırtılarında pırıltılı hareler, med-cezir ve ay...
coştuğunda başa çıkamadığımız çılgın ve
güçlü dalgalarıyla deniz
taşkınlarıyla güzel, değil mi!...

beyaz köpükler içinde
kayalıklara vurdukça çoğalan sesiyle
adeta yeleleriyle rüzgârda süzülen
dişi bir kısrak
çılgın, körpe bir tay!

tadıyla, kokusuyla büyüleyen
bir tutku ve taşkınlarıyla
bir yürek kadar bizi kendine çeken...

insan... kabına sığamadığıyla güzel!
su gibi, deniz gibi;
ele geçirilmeyen
hapsedilmeyen!

bir yürek taşkını
bir sabah sana...
bir günaydın!

bir yaşam belki, bir nefes...
hayat öpücüğü denilen bir bebeğin;
belki de, bir ihtiyarın ölümü
nefessizlikte...

düşün!
herşey nefeste...

nefesi olmalı insanın;
alınca, doğmalı yaşama
bırakınca, vedalaşmalı!

ve başından aşkın
uçsuz bucaksız mavisi
dalga dalga;
ben diyeyim, deniz; sen de, gökyüzü...
hatta, kumsalı da olmalı yüreğinin
kahve kadar sıcak gözleri de...
belki, bir yudum mola
belki de kırk yıl
girdiğinde, dinlenebilmelisin!

veda ve nefes...
nefesin hep olsun hayat!

(İstanbul; 15 Şubat 2005 Salı)