Vazgeçtim Şiiri - Hüseyin Uysal

Ben dağlıyım,
Toroslar’dan,
Yörük yurdundan.

Güneşin it dikeni gibi battığı,
Yıldızlara yakın yerlerden,
O yüzden onları sevdim ilk.

Sevdam, ‘Yunt Dağı’ kadar çıplak,
Sabrım, etekleri kadar geniştir benim,
Hayatım, ‘Sahilci Beleni’ kadar umutlu.

Umutlarım olmaz değildi,
Bazen bir keçiboynuzu,
Bazen bir salkım üzüm,
Hala büyütemedim umutlarımı,
Tavlı ekmek kadar yumuşak,
Bir o kadar da bereketli sevdamı.

Büyüdüm sonra…
Yaşım kırklara dayandı,
Her şey oralarda kaldı…

* * *

Beş yıl önceydi,
Kalabalık bir şehirde,
Beş para yokken cebimde,
Bedenim Sahilci Beleni’nde,

Ocak, ocak karanfil topluyordum.
Kokusu sarmıştı ardıç ağaçlarını,
Bir ses duydum, ritimliydi,
Gelen emektar küheylanımdı.

Uslanmış,
Yükünün fevkinde,
Bembeyaz bir siluet taşıyordu,
Upuzun saçları kıpırdamıyordu bile.

Beni tanırdı iyi,
Önümde durdu,
Deve gibi ayak ucuma çökmek istedi,

Kaldırınca başımı,
Yüzüm yere döküldü,
Bir beyaz melekti, güldü,
Nuru güneşten büyüktü,
Bütün yıldızlar söndü.

Heybesi boştu küheylanın,
Ne keçiboynuzu, ne bir salkım üzüm,
Dedi ki, sana güneşi getirdim,
Bilirdi, yıldızları tutmaktı hep muradım.

Şehirliydi, hatta daha ötelerden,
Bakımlıydı, narin ve vakur,
Gün yüzlü, eli, yüzü tertemizdi,
Acaba buralarda işi neydi?

Belli ki sevmişti,
Kokumu karanfillere verdi,
Yol bilmezliğimi sevdama verdi,
Hırçınlığımı Akdeniz’e verdi.

Hayal değil gerçekti,
İki dağ kavuştu iki cihan için,
Allah şahitti.

Öfkeli sesler çıktı sonra,
Olmaz, olmaz dedi,
Kolum kanadım gitti,

Ben vazgeçtim sensizlikten, yaylalardan,
İsterim hep sende yaylasın bu gariban,

Ben sana şahidim, sen benim şahidim,
Gel birlikte gidelim sessizce, adım adım…

2006