Vazgeçmek Şiiri - Ekrem Öztürk 3

..
İnsan insandan kolay kolay vazgeçmez aslında.
Ama yüklediği anlamdan, verdiği değerden, kurduğu hayalden…
İşte onlardan vazgeçer.
Zamanla anlar ki, “farklı” sandığı o kişi belki de herkes gibidir.
Oysa kendi bakışında büyütmüştür onu, kendi yüreğinde özel kılmıştır.
Ve sonra der ki içinden,
"Meğer ben farklı bakmışım, bilmeden."

Vazgeçmek, bir gecede olmaz.
Birikir…
Sessizliklerde, bekleyişlerde, iç geçirişlerde.
Sonra bir sabah,
Bir kelimede, bir bakışta, belki de bir hiçlikte
İnsan insandan gitmeye başlar.

Ayaklar yolları bulur,
Ama yürek yalnızca eve döner.
Evin neresi olduğuysa, bazen bir sokak köşesinde gizlidir,
Bazen eski bir kitabın sararmış sayfasında,
Bazen de artık açılmayan bir telefon rehberindedir.

Ve o an fark edilir:
Hiçbir ayrılık bir anda olmamıştır,
Hiçbir vazgeçiş sebepsiz değildir.
Gerisi sadece bahanedir.
Çünkü insan, cazibesi kalmayana tutunmaz.
Sıcaklık hissetmediği yerde durmaz.

Vazgeçmek, bazen kaybetmek değil,
Kendine dönmektir.
Kendini hatırlamak,
Kendi hikâyende yeniden başrol olmaktır.