Vazgeçmek Şiiri - Nurşen Alıcıer

Bir şey vardı aramızda,artık yok(sun) .
Bu yok(luk) tan haberin bile yok.
Ne delilikler yaptım bir bilsen; dün seni düşünmeden,
Üçe kadar sayıyorum,saklandığın yerden çık; artık özgürsün...

Yitirdik...

Sahibi olmayan bir aşk duruyor artık soluğumuzda. Sessizlik ve hüzün: iki kişilik bir haykırıştan geriye kalanlarımız…

Oysa, ben külkedisi olmaya razıydım; senin hikaye kitabında…

Büyüsü bozuldu hayatın, yitirdik bütünlüğümüzü ve başladık bencilliğin sarayında, ‘’kral_kraliçe’’ olma savaşına. Sen kendi sarayında, tahtında; ben, yeni bir dünya keşfindeyim artık.

’’Unutma: Hayat asla bir kurbağıyı, prens yapmaz evladım.’’ Demiştin anne, anlattığın bütün masalların ardından. Biliyor musun anne? Ben sana değil,hep masal kitaplarına inandım.

Şimdi,nerede bir prenses olma sevdası görsem, avazım çıktığı kadar haykırıyorum…

‘’Boşuna şapur şupur öpme prenses, o bir kurbağa... Evet, o bir kurbağa; derede yüzenlerden, vrak! vrak' diye, şarkı söyleyenlerden. Çık, o masal kitabından hemen; sen, prenses değilsin; ayakkabın da camdan değil; camdan olan sadece düşlerin...’’

Evet anne,
Evet,
Sen haklıydın.

Çocukken melodisel bir telaşa yakalanan yüreğimizi, zaman karşısında, ''ZINK'' diye durduran hayat; ‘’Çek elini kalbimizin üstünden'', demek istesek de: Olmuyor anne, olmuyor...

Arık biliyoruz ki; yaşanılacak ne varsa, yaşanmaya mahkûmdur. Hayat, asla kaçış tanımaz sana, yaşayacaksın…

Ve söyleyebilmek sevgiliye,söylenmesi gereken yerde…

‘’Sen, iç rakını balığın yanında; ben, sarhoş olma özgürlüğümden, vazgeçiyorum... ‘’

Vazgeçmek, vazgeçebilmek...

Evet anne
Evet,anladım...

''Hayat asla bir kurbağıyı, prens yapmıyormuş.''

Vazgeçiyorum.

Nurşen Alıcıer