Vazgeçme Şiiri - Nurbanu Kablan

Vazgeçtin mi nehir kenarı gözlerimden
dökülmüş sulara kum taneleri
oysa gözlerinin kıyısına çadır kurmuştum
sirk alanıydı, çocukların koşup geldiği
üç topu birden döndürdüğün ellerinden
- ay, güneş , diğeri bunlara eş-
havada yakalamıştım dizeleri
toprağı oymuştu çocukların çömelmiş dizleri

komşuydum Tanrı’nın kapısına
sözlerinin katında dilin terasında
kesintisizdi ay ile sohbet, yıldızlarla fısıldaşmak
şarkısını söylerken lacivert gece
ne güzeldi sıkıca sarılıp boynuna
göğün dudaklarıyla öpüşmek

hırsız mısın uykumu çaldırdığım gecelerde
ceplerinde buldum karanlığımı
döküldü rüyalarım tininin iç cebinden
toplarken ellerimi yitirdim -nerdesin-
şimdi kalemi yüreğimle tutuyorum
yazıyorum, tek aydınlığım sensin

Sevginle yamadım hayatımın yırtık yerlerini
gökyüzünden bir parça kestim mavi
elimde iğne iplik, parmağımda yüksük
örtü işledim yüreğine çin iğnesi nakış
serdim uzadı mavilik,kenarına şiirden dantel çektim
bir vazo koyup üstüne çiçeklerle süsledim...

oysa özlemin susmuş dilinden düşen
sessiz harflerle mısralar örerken sen
kuşku çığlıkları atıyor şimdi kalbim
çiçekler soluyor, nehir bulanıyor
katre katre olup düşüyorum senden
-uzağı iyi görmeyen gözlerinden-
yağmurlu bir ülkenin ıslak düşlerine…

Kasım 2019