**Vazgeçirdin...** Şiiri - Nazlı Muhip

Dokunma demiştim çocuk yanıma,
en masum tavırlarıma...
Anlamadığın binlerce kelime ederken ben,
sen nefesimin boşa giden diğer yarısı
Belki yakıştırıyorsun kendine,
ama ben çocuğum henüz,yakıştıramıyorum işte...
Hem artık anla da diyemiyorum sana,
dedim ya çocuğum henüz, kabul edemiyorum işte,
anlamazlığını,
anlayamıyorum bana ne yaptığını...
Yürüme çabam dedikçe sana,
defalarca düştüm,
yara aldım,
ağladım...
Çocuktum affet,anlayamadım.
Yürürken önüme çıkan taş senmişsin.
Yürüme çabamsa karşılıksız sevgimmiş.
Sorgusuzca bağlanışımmış.
İnanışımmış.

Artık büyüdüm,
artık anlayabiliyorum görmezlikten geldiklerini.
Senin görmezlikten geldiklerin,
benim hergün binlerce kez canımı acıtan gerçeklerim.
Senin göremediğin benim hergünümü seni severek geçirdiğim.

Artık büyüdüm,
acının kollarında verdiğim uyku çabasıyla geçti gecelerim.
Oysa sevgin büyütsün isterdim.
İsterdim ki varlığınla olgunlaşayım.
Sen çocuk saatlerime denk gelmiştin.
Bense aldanmıştım.
Beni sevdiğin masallar uydurmuştum kendime.
Herkese gülmüştüm,herkese ağlamıştım
Kimse de anlayamamıştı nedenini.
Herkes sevimli olduğumu düşünmüştü.
Herkes masum diye bilmişti.
Kimse bilmedi masumluğuma dokunduğunu,
Kimse bilmedi çocuk saatlerime denk geldiğini
Herkes hep istediğine inandı.
Bense tüm bunlar arasında sadece seni görmüştüm.
sadece seni yaşamıştım.
sadece sana açmıştım içimi.
Dokunma demiştim çocuk yanıma,
en masum tavırlarıma...
İhtimal veremedim dokunacağına.
Aldanmıştım ya bir kere,
Belkide bu yüzdendi,
Onca itiraflarım...

Bırak anlamsız olsaydı kelimelerim.
Keşke uğraşmasaydın anlamak için
Keşke uğraşmasaydım anlatmak için.
Keşke çocukkende anlayabilseydim beni asla
anlayamayacağını...
Keşke bilebilseydim kimseyi sevemeyeceğini.

Dedim ya çocuktum henüz,kandım işte sahte gülüşlerine.

Artık büyüdüm.
Artık anladım.
Yine de ağladım ama,
Bu sefer vazgeçtim sevmekten...
Vazgeçtim herşeyinden...
Gamsızlığın vazgeçirdi,
çabuk unutmuşluğun vazgeçirdi,
Sen vazgeçirdin kendinden...