Vay, Vay Şiiri - Muharrem Abut

Ne büyük bir hanmış şu göğsüm üzeri,
Kimler konmuş, kimler göçmüş hiç bilmemişim.
Ömür güneşi batarken bir akşamüzeri,
Saçlarıma karlar yağmış ben görmemişim…

Gerçekten ne sevmiş, ne sevilmişim.
Her sevdim diyene gönlüm açmışım.
Her dost diyeni dostum bilmişim,
Oysa ne dostum olmuş, ne de sevgilim;
Sevgi diye diye boşa ömür vermişim…

Sonunda anlamışım her şey yalandı,
Saflığımdan bu can, dünyaya kandı,
Kalbim herkesi kendince sandı,
Bu yüzden bu ömür hiç hiçe yandı.
Vay vay…