Vay Sivas, Vay Şiiri - Hüseyin Özkaynakçı

1-SİTEM
Aman vermez kışın, kesti önümü,
Yardan ayrı koydun, oy Sivas Sivas!
Hasretle kavrulan şu bedenimi,
Yukarı Tekke’ne koy Sivas Sivas!

Berrak akmaz oldu Mısmılırmağ’ın,
Çocukları yutar Kızılırmağ’ın,
Çalılarla ancak yeşerir dağın,
Bunu da kazançtan say Sivas Sivas!

Hani kepeneğin, küstü kayboldu,
Lahana tarlası bir şehir oldu,
Hıyar bahçeleri evlerle doldu,
Taşa muhtaçmışsın, doy Sivas Sivas!

Sıcak Çermik bile ısıtamadı,
Soğuk Çermik kaçmaya yol aradı,
Kangal’da balıklar şifa taradı,
Çare bulunmadı, vay Sivas Sivas!

Seli yuva yıkar, rüzgârın azgın,
Alım yazımıza “gurbettir” yazdın,
Yanık yüreklere bin yara kazdın,
Yokmuş merhametin hay Sivas Sivas!

Selçuklu ilisin, birçok medrese,
Hem tıp öğretirdi, hem de hendese,
Birkaç minaresi duruyor ise,
Vefadan almamış pay Sivas Sivas!

Krallar kıskandı, hakanlar şaştı,
Timur yıkmak için kıtalar aştı,
Dünkü ilçelerin zenginlik saçtı,
Sancaktın, şehirdin, köy Sivas Sivas!

2-SEVDA
Kızdım sanma gülüm, dost acı söyler,
Bilmezsin yoksullar ne içer, ne yer,
Can çıksa da sevgin gönlümü süsler,
Sensin şehirlere bey Sivas Sivas!

İhanet bilmezsin hiçbir işinde,
Mertlik asil huyun yiğit başında,
Bilmem ne bulurum senin taşında,
Bir garip sevdasın, hey Sivas Sivas!