Vay ki vay ll Şiiri - Hacı Aslan

Bir çocuk yalnız bir çocuk üzgün
Dudaklar bükülmüş gözler süzgün

Dokunsalar katılırcasına ağlayacak
Yine yüreğimi yüreğimi dağlayacak

Elleri mosmor suratları buz gibi
Ha durdu ha duracakmış gibi kalbi

Üst baş param parça bu ne kadar yırtık
Bıktım diyor gözleri bıktım yeter artık

Kim bilir belkide hem garip hem yetim
Tanımıyorum Tabiki bu benim niyetim

Vay yavrum vay aklımı başımdan alıp beni yıktın
Beni bir tarafta adamlığımı bir tarafta bıraktın

Ben günlük nelere gülüp nelere ağlarmışım
Akşama kadar nutuklar atıp boşa çağlarmışım

Senin yerine çocuklarımı koydum dünyam karardı
Nefesim kesildi benzim solup yüzüm sarardı

İşte o zaman çuvaldız başkasına iğneyi bana batırdım
Bir anda sorgu masasına kendimi kendim yatırdım

Şimdi anlıyorum ki duyarsız kalmışım çok
Asıl üşüyen sen değil benmişim be çocuk

Sıcacık evimde oturup ahkamlar keserken
Göz yummuşum insanlık içimden giderken

Biliyorum sen affetsen de rabbim hesap soracak
Bu dünyada adalet yerini bulmadı orada bulacak

Sen konuşacaksın orada benim gibileri susacak
Sanmam ki susunca bu suçta cezasız kalacak

Amacım senin yalnızlığını çaresizliğini anlatmaktı
Olmadı be çocuk olmadı bak suçlu ayağa kalktı