Vay ki benim dumanlı başım

Vay ki benim dumanlı başım
Söyle hangi sevdaymış benim
Mezara giderken yoldaşım
Ekmeğim, suyum ve de aşım

Hangi dağda bir kurt ölür de
Kokmuş leşi ortada kalır
Hangi fidan bir gül sürer de
Bülbül küsünce dalda kalır

Zöhre mi kalmış Yusuf’una
Ben kalam şu kara sevdama
Yalan dünya ne bırakır ki
Anamı bıraksın babama

Atmayan nabızda can yoktur
Can çıkınca canan kaybolur
Boş damarda sevda akar mı
Doldur be dostum kan doldur

Vay ki benim dumanlı başım
Neden beyazlamış şu saçım
Her dert bir tel götürür derler
Sıra sende mi garip kaşım

Yusuf Ziya’m ah yalan dünyam
Söyle nerde benim kara toprağım
Vay ki benim dumanlı başım
Vay ki benim kendi gardaşım