Vay gule Şiiri - Mehmed Aksu

Vay gule,
Ateş düştüğü yeri yakarmış.
Ondan mı bunca zamandır sinem yanıyor dersin.
Bıraktım her şeyi zamana
Gün gelir sen de ben gibi seversin.

Yangınım, yandığım
Her gülüşünü ömrüme bir nefes sandığım.
Hayatın çıkmazları sararken beni,
Mutluluğa kollarında uyandığım.
Şimdi bu sevdanın nesi çok geldi sana?
Nesi ağır, nesi yanlış, nesi pahalı?
Böyle gitmek var mıydı?
Beni bırakıp ardında; ağır yaralı

Oysa ben seni sevmiştim bilirsin.
Gül, baharı nasıl severse,
Ateş yangını, dağlar dumanı,
Sözler şarkıları nasıl severse,
Öylesine çok ve anlamlı
Öyle zamansız, öyle zamanlı
Ben seni sevmiştim;
Hem de çok.

Vay gule,
Zamanı suya mı yazsaydım,
Yağmurları ateşe mi verseydim,
Suları ıslatsa mıydım.
Söyle ben seni nasıl sevseydim?
Ama ben seni
Sevilmek sana yakışıyorsa öyle sevdim.

Şimdi sen ardında bir yangın bıraktın,
Bir yangının ortasında yapa yalnız bir adam.
Hani seni bir daha görememekten korkmasam
Alnıma dayayıp ölmek kolay da…
Sen uğruna ölünecek kadın mısın bilmiyorum.

Sen de diyorsun; sevdim diyorsun.
Bir kadın nasıl severse öyle sevdim diyorsun.
Demek ki sen kadın gibi sevmeyi bilmiyorsun.
Çünkü annem hiç terk etmedi beni,
O hiç yüz üstü bırakıp da gitmedi.
Demek ki sen kadın gibi kadın değilsin.

Vay gule
Gelen söylenmiyor dile.
Söyleyebilseydim çok şey söylerdim.
Ama en güzeli sessizliğin konuşmasıymış.
Öğrendim ki acılara başka acılarla katlanılırmış.
O yüzden sen benim için öldün artık.
Vay gule,
Güle güle.
Çanakkale/Eylül 2001