Vay! ..'Dübel Ödüllü' Burhanyan

Bir yazar(!) tanıyorum şöhreti dünya kadar
Yalnız ben bu veledi çocukken tanıyordum
Adı Burhan’mı(!) neydi, soyadı da “yün satar”(!)
Her şeyini satarmış, ben yüncü sanıyordum! ..

Küçükken de böyleydi, her yola girer çıkar
Her olaya göz diker “acep bana ne çıkar”
Çok uğraştı kerata, “sinekten yağ mı çıkar”
Ama her yol mübah’tı, eh! ., merak ediyordum

Sonra amcası geldi, Erivan’dan, “yavşakyan”
Eline kalem verdi, dedi ki; sen yaz Burhan
Yazarken “Pamuk” gibi, az anlat ordan-burdan
“Biz seni tanıtırız”, diyordu, dinliyordum

Burhan “Burhanyan” oldu, ermeni de babası
Görülmeye değerdi, Burhanyan’ın çabası
Ne varsa yazdı çizdi, cümlenin en kabası
Bir boka benzemezdi, ama şaşırıyorduk

Yandan yandan geldiler, adında “yan” olanlar
Yazılanları alıp dünya’ya dağıttılar
Onun bunun çocuğu, hepten yardımlaştılar
Herkese tanıttılar, biz inanamıyorduk

Sonra tasma taktılar “Burhanyan’ın” boynuna
Gıcır gıcır euroyu, doldurdular koynuna
Fransızın eli de giriverdi donuna
Neyini tuttu bilmem, onu göremiyorduk

“Burhanyan” şaşkın ama, şöhret aldı yürüdü
Ona uygun bir “Dübel” bulundu, bu ödüldü
Ermeniler sevindi, sokaklara döküldü
Burhan’a sevgileri(!) neydi anlamıyorduk

Pamuk gibi biriydi, “her yönüyle yumuşak”
O kadar yumuşak ki, gülmesi bile yavşak
Bir o kadar yavşak da, “Alkışlıyorlar” şak-şak
Nesepleri bozukmuş, biz bunu bilmiyorduk

Vay! ..Dübel’li Burhanyan, dübel bu, bırak girsin
Babasından şüphesi, olan, sıraya girsin
Önümüzde ki yıl da, bir şerefsiz sevinsin
Sonra “BİZ DÜBELLİCEZ” tüh be! ..Unutuyorduk! ..