Vay Bıremın Şiiri - Yunus Öndoğan

Vay bıremın.
Garibin dünyada yeri yoktur.
Derdi ve tasası çoktur.
Her bakışın yüreğime saplanmış,
Zehirli birer oktur.

Vay bıremın.
Nedir seni böyle üzen.
Böyledir maalesef bu düzen.
Sen geçinmeye çalışsan da kıt kanaat.
Birileri hep sırmalı koltuklarında.
Ayak ayak üstündedir.
Keyifleri gıcır,
Tatlı canları hep rahat.

Vay bıremın.
Üzme öyle canını.
Her daim canlı tut.
Yaşama sevincini.
Ve de sarsılmaz inancını.
Bilirim çalmışlar dününü ve yarınını.
Anlayan yok o kahrolası sancılarını.

Vay bıremın.
Başın düşmesin öyle öne.
Allah'tan umut kesilir mi söyle.
İçindeki ateş hep yanmaz böyle.
Elbet bir gün gelir.
O yangının da söne.
Bu devran hep böyle kalmaz.
Belki bir gün senden yana döne.
Bilirim hayat zordur.
Ele avuca sığmayan,
Kapkara bir kordur.

Vay bıremın.
Ekmek kavgan,
Ne de onurludur senin.
Gözün yok haramda,
Ne de malında kimsenin.
Üç çocuk, yaşlı bir baba ve ana.
Allah her daim yar olsun sana.

Vay bıremın.
Varolsun hep usta ellerin.
Niye söylemez olmuş.
O şirin dillerin.
Tadı tuzu kalmamış.
Ne mavi göğün.
Ne de yaşadığımız illerin.

Vay bıremın.
Her yanını sarmış asalaklar.
Üstüne üstlük,
Sana kanaat dersi vermeye çalışır.
Bu kibirli ve pişkin salaklar.

Vay bıremın.
Neleri sığdırmışsın.
O iki göz odana.
Sıvalar kırık dökük,
Bir de eski badana.
Seni bu hale düşürenler.
Nasıl hesap verir Yaradana.

Vay bıremın.
İşte böyledir bu ağalar, beyler.
Bunlar sırça köşklerinde.
Hep ezilenlerin türküsünü söyler.
İş icraata gelince.
Hepsi de terki diyar eyler.

Vay bıremın
İyi ki var ahiret.
Sakın korkma!
Hakkını alanları.
Allah'a havale et.

Vay bıremın.
Sen bu yurdun,
Hammalısın her daim.
Sen gariplikte zirvede.
Senin sırtındakiler,
Hep böyle kaim.