Vay Be.! Şiiri - Nisari Özdoğan

Daha dün çocuktum, şimdi dedeyim.
Geçti senelerim yel gibi; Vay Be..!
Hilkat'in kanunu kime ne deyim.?
Saç gitti, baş kaldı kel gibi, Vay be..!

Geçim için her bir işe sarıldım.
Ellerim boş kaldı, boşa yoruldum.
Her yıl biraz daha pusdum duruldum.
Çağlardım zaptolmaz sel gibi; Vay be..!

Kapıldım Dünya'nın mal hevesine.
Çok kere tınmadım ezan sesine.
Dostumun morg daki cenazesine;
Baktım kaldım öyle pel gibi; Vay be..!

Boş çıkıyor geçmişimi deşince.
Alıp gider bir uhrevi düşünce.
Akranlar yok. Ben de çaptan düşünce,
Nazlı eşim bile el gibi; Vay be..!

Dün rüyamda Annem; "özledim" dedi.
"Bunca yıl yolunu gözledim" dedi.
"Sevdiğin mısırdan közledim" dedi.
Ben anladım artık gel gibi. Vay be..!.

Gece yarı telefonum çalınca,
Alo dedim aceleyle alınca.
Ses yok. Numara da gizli olunca;
Sandım. Azrail'den tel gibi. Vay be..!

Nefse esir olmuş ömrüme yandım.
Daha erken, çok zamanım var sandım.
Bu fâni Dünya'ya aldanıp kandım.
Bana geldi hep güzel gibi Vay be..!