Vay Be! Şiiri - Ömer Faruk Karaman

Şarkılar bile yetmiyor artık seni anlatmaya,
Beni benden aldın vay be!
Göz pınarım kurudu, mecalim kalkmadı ağlamaya
Yıllarca ağlamayan bu adamı ağlattın vay be!
Yollara çıktım seni haykırdım kaldırımlara,
Kaldırımlar bile sensizlikten ağlamakta, vay be!
Çıktım derdimi anlatmak için dağlara bayırlara,
Onlar benden daha çok muhtaçmış sana vay be!
Mezarlıklara gideyim dedim, belki mezar bulurum,
Senin için herkes ölmüş yer bulamadım, vay be!
Sahile gittim kendimi atıp serinlemek için denize,
Deniz bile kaynar olmuş hasretinden vay be!
Evime gittim anamı babamı ziyarete,
Onlar da darılır olmuş bana sen yoksun diye vay be!
Ne yapayım ya peki,
bir silah mı bulayım kafama sıkmak için,
yoksa bir ormanı ateşe verip de bende içine mi dalayım,
yada yoldan geçen bir kamyonun önüne mi atayım kendimi,
hangisini tercih etsem,
kurtulmak için senden,
ömrümü harap ettin,
yıktın yıkılmaz dediğim umutlarımı,
yaktın bir kağıt gibi pespembe ümitlerimi,
Vay Be!
Sen neymişsin be!
Melek desem sana, olmaz az gelir,
Yâr desem sana, olmaz o fazla gelir,
O zaman ne desem sana,
Vefasız mı desem
Yoksa imkansız mı?
Sence hangisi doğru
Bence imkansızsın sen,
İmkansızdan daha da imkansızsın,
Erişilemezsin ha vay be!
Sen neymişsin be!
Yıllardır yıkılmayan bu adamı,
Bir bakışınla yerlerde sürünür ettin
VAY BE!
HELAL OLSUN BE!