Vay Babo Şiiri - Selahattin Bakır

Gece saat beşte bindik trene,
Gidiyoruz takur, tukur vay babo,
İbiş yere yattı bende böğrüne,
Uyuyoruz hukur, hukur vay babo.

Yol uzadı, uzadıkça bitmedi,
Tükendi sabrımız, takat yetmedi,
Tren rötar yaptı, ittik gitmedi,
Soluyoruz yorgunluktan vay babo.

Birde baktım, girdik büyük tünele,
İbiş dedi, ula Mehmet gel hele,
Bir ses vardı, sanki çağlayan dere,
Ödüm koptu, karanlıktan vay babo.

Tren düdük çaldı, ıslık ötüyor,
Ben sandım ki, yeni güneş batıyor,
Kalbimi elledim, küt küt atıyor,
Öleceğim vallah dedim vay babo.

Selametle gittik Haydarpaşa ya,
Bir telefon ettim bizim yaşa ya
O da bana dedi, in aşağı ya,
Pinekledim durdum vallah vay babo.

Bu ne haşmetliydi, bu nedir kat kat,
Bindik vapura ki ola bu rahat,
Aklıma gelmiştir, bizim kısrak at,
Soramadım demediler vay babo.

İndik karaköy de, ben korkak, korkak,
Etrafıma baktım, avratlar çıplak,
Bizim ibiş vurdu enseme şaplak,
Sendeledim duramadım vay babo.

Mahşer kopmuş, insanlar akışıyor,
Hepsi bana, göz dikmiş bakışıyor,
Dedim Mehmet yaz, kış bunlar ne yiyor,
Bilemedi vallah billah vay babo.