Vaveylalar Diyarı Şiiri - Erçağ Akarca

Metropolün civarında kendi kişiliğini gölgeleyen iki insan,

Kendi düşlerini gizleyip,martıları besliyorlardı sadece,

Martılar kendi yaşamlarından âzâde bakıyorlar onlara,

Martılar kendi yaşamlarından âzâde bakıyorlar insanlığa,

Banklar müjdeliyor insanların sokağa çıkışını renkleriyle,

Bankların üstleri grileşmiş ve bunalmış mutsuz insan hisleriyle,

Denize ulaşmasa ayakları çatlayacak neredeyse yolların,

Gölgelere uzanmasa elleri titreyecek neredeyse sokakların,

Güneş yüzü görmese cürümleri görünecek neredeyse balkonların,

Gözlerinin içi görünmese dîlleri mesut görünecek neredeyse insanların,

İnsanlar evlerden çıkıp doluştular sokaklara alelacele,

Gezdirdiler umutlarını hayal ettikleri mazbut şehirlerde,

Parlattılar gülüşlerini denizlerden kazandıkları incilerle,

Sakladılar sırlarını şehirlerin ortasında duran yorgun evlerde,

Metropolün civarında kendi kişiliğini gölgeleyen iki insan,

Konuşamazlardı ya vaveylalar diyarında.martıları besliyorlardı sadece