Vâveylâ Şiiri - Haşim Seyitoğlu 2

Mutluydum bir zamanlar…
Adım mutluluk, soyadım huzurdu.
Gülüşüne kilitliydi gözlerim,
Nefesinle bayram ederdi tenim,
Ve sesinle doluydu kulaklarım.
Hane-i gönlündü yuvam,
Bağdaş kurup oturmuştum ev sahibi edasıyla
O minicik kalbine.
Mutsuzluğa inat, mutluluğa gark idim.
Sevemez olmuştum senden başkasını.
Anne dediysem sen, baba dediysem sendin,
Dilde sen, gönülde sen,
Gecede sen, gündüzde sendin.
Belki de bencilliğin en güzeliydi bu;
Sadece sen…

Ama gittin…
Melekler ağladı gidişine.
Karıncalar yas tuttu,
Fesleğenler boyun büktü,
Papatyalar soldu sen gidince.
Duvarlar dile geldi,
Baktığın ayna küstü sen gidince.
Bastığın toprak titredi sen gidince.

Gittin…
Çok zaman oldu.
Nicedir gözler yolunu gözlerim.
Nerdesin ey güzel yâr!
Kayıp ummanlarda mısın?
Âşıkların sevda yüklü şarkılarında mı?
En güzel meleğin kanatlarında mı yoksa?
Nerdesin! ...

Gittin gideli sevdaya küs yüreğim,
Şarkılara kapalı kulaklarım,
Sevgiye aç gönlüm.
Nerde o muhteşem aşk aroması?
Nerde titreyişler?
Nerde kımıldanışlar?
Nerde o büyüleyen huzurlu sıcaklık?
Nerde aşkın?
Nerde? ...

Ses ver ne olur!
Küçük bir ses…
Kurtar beni pişmanlığın ağır hapsinden,
Kurtar acının müebbet hapsinden.
Büyük bir vâveylâdır bu,
Ne olur kurtar yâr!
Gel artık!
Gel!

31.03.2007