Vaveyla Şiiri - Burak Güven

Her şeye biraz küstüm,
Çekilip kabuğuma kapandım içime.
Ve herkesten uzaklaştım aslında,
Herkesten, her şeyden…
Avuntum olsun diye
Bir türkü doladım dilime.
Yaralarıma şifa olsun diye
Sarıldım kâğıt kaleme.

Geceler boyu konuşuyorum kendimle.
“sahi” diyorum,
“sahi ben böyle mi olacaktım?”
Gündoğumunu beklerken omzuna
Ceketimi verecektim,
Utangaç bir buse kondurup yanağına
Gözlerimi gözlerine dikecektim,
Acı bir kahveyi seninle bal eyleyecektim,
Bambaşka diyarlara kaçacaktım,
Ama şimdi ben
Ben, böyle mi olacaktım?

Her şeye biraz kızdım.
Sen gittiğinden beridir dokunmadım bulaşıklara.
O cennet teninle gül bahçesine çevirdiğin evim
Çöplüğe döndü sonunda.
Yazıklar olsun bana,
Yuhlar olsun,
Gönlüme derbeder yaşlar dolsun.
Bu gece kapansın gözlerim açılmasın bir daha.

Çıkıp gelsen şu kapıdan desen ki,
“kalk ayağa
Gönlüm seviyor seni delice.”
Kalbim durur o an
Dayanamaz bu sevince.

Her şeye umut bağlar oldum.
Delirdim iyice.
O destan gözlerini atamıyorum aklımdan
Dikiliyor karşıma her gece.
Penceremden içeri esen her yel
Senin kokunu getirir.
Baktığım her yüz seni hatırlatır.
Bu şehir zindan olmuş bana
Anahtarı sendedir.

Her şey çaresiz bıraktı beni,
Her şey yordu.
Yoruldum!
Ya kurtar beni bu eziyetten
Sevdalı gönlüme bir kurşun at,
Ya da ansızın çık gel
Yanı başımda yat.

Ama nerde,
Nerde o günler
Nerde?