Vâveylâ Şiiri - Şerife Çoban

Memleketimin kararan alınyazısı;
Bin yıldır bitmeyen ah şu kardeş kavgası!
Mazini görürsen atine verirsin yön,
uyan medîd uykudan kardeşliğe geri dön.
Hatırla ki o dehşeti maziyi,
eskiden de aramıza tefrika girmedi mi?
Önce Arap- Türk diye ayırdılar bizleri,
şimdi Türklük- Kürtlük daha bitmedi.
Kale içten yıkılır bunu sakın unutma;
bölerek yutacaklar bizleri lokma lokma.
Gözleri doymayan açgözlü canavarlar,
kavmiyetçilik ile aramızı bozarlar.
Irak, Mısır derken bölündü bak Suriye;
Şimdi artık sırada ülkemiz var Türkiye.
Vahdetimiz böyle edilirken tarumar,
Ülkemde binlerce matem birden çağlar.
Peygamberim kavimciliği tel’in ediyor;
“Kavmi için savaşan bizden değildir” diyor.
Yüce Allah’ın ipine sarılmak varken,
bu ayrılık fikri de nerden geliyor?
Arap’ın Türk’e, Lâz’ın Kürde yahut Çerkez’e
üstünlüğü yoktur, anlatmalı herkese.
Üstünlük ancak takva ile ölçülür,
bir millet yalnız kavmiyetçilikle bölünür.
Ne Kürtlük ne Türklük kalacak açmazsan gözünü,
İslam kardeşliği ile birleştirmezsen özünü,
korkarım sonumuz Suriye’ye dönecek,
biz kavga ederken vatan elden gidecek.
Bu kavgalar, çatışmalar hepsi şeytan uğruna,
Ebu Cehil taht kurmuş Fatih’imin yurduna.
Selahattin Eyyubi mezarda iç çekmede,
İç savaşla bir millet durmadan göç etmede.

Firavuna sürüyü teslim eden edene
Ağla ey koca tarih tekerrürü ahvale.
Yine dul kalan analar, yetim kalan çocuklar;
Arapça, Kürtçe, Türkçe yakılıyor ağıtlar.

Bak işte Filistin, doğu Türkistan, Arakan
hepsi de kan ağlıyor kan!
Bin yıldır bitmeyen yürek yarası
Acıların Asya’sı, Müslüman coğrafyası.

İslam kardeşliğiyle bütünleşmek dururken,
uyan ey gafil adam dinin gidiyor elden.
Her yeri karıştırdılar şimdi hep bucak bucak,
bu çatırdayanların hepsi de bizim ocak.

Zavallı memleketimin; umudu, hayalleri bitmekte
davran kımıldan biraz vatan elden gitmekte!
Önümüzde görünürken apaçık bu gerçekler;
kalbimiz yüzyılın dramıyla acır ve titrer:
İşte bir yavrucak ölümle pençeleşmekte,
azgın, hırçın bir dalga ölüm püskürmede,
bir savaş davulunun gümbürtüsüyle,
için için ağlar çaresizlikler yüreklerde,
ve korkunç bir vaveylâ yükselmekte.

Her an ölümün kavurucu sıcak nefesi,
açılmayan sınır kapıları, bir caninin çelmesi,
sonra diyar diyar göçler,
ve yerlere yine vahşet çöker…

Biz böyle birlikte tek yürek olmadıkça;
en büyük düşmanımız yine biziz kendimize.
Bir oldukça, iri oldukça, diri oldukça;
Kimse dokunamaz ne bugünümüze ne de istikbalimize