Vaveyla Şiiri - Miray Seyyar

küçükken büyümek isterdim büyüdüm ve artık küçük hissediyorum
görünmeyeyim, bir köşede kimse beni görmesin diye dilerken şimdi görünmezim
görünemezim
çünkü her mutluluk tavsiyesi bana görünmez hissettiriyor
o köşede bir akrebim ve etrafım sanki ateş
ateşte nasıl boğulur insan, nasıl kendi kendini boğabilir insan
dehşete düşmüş bir o kadar da sakin
sükunet zaten dehşete düşüren
kimim diye sayıklarken sussun istemek her şey
nedense acı dindirmiyor artık karmaşayı
ve acı çekmeye lüksüm de kalmadı
kendime o kadar ağır ama başkasına o kadar hafif
hafif ve basit
çok hafif ve çok basit
kendini kanıtlamaya çalışırken kendin kim bilmezsen
karmaşık olduğunu göstermeye çalışıp anlaşılmak istersen
insanlar sevmez
nasıl sevilir bilmez
ki