Zulüm katran gibi yakar,
Eritir saf altınları!
Ruhlar bedenlerden çıkar,
Can verir tomurcukları.
Hayalleri türbeleşir,
Yetmiş yerde umutları,
Hangi kabirde birleşir,
Bedensiz boş tabutları!
Soracaksan zâlime sor,
Kimliğini o saklasın,
Mazlum hakkını korakor,
Vermeyen hukuk utansın!
Kayıt Tarihi : 21.5.2022 10:49:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İnsan yer yüzünün en baskın türü olup işbirliği yapan, rekabetçi, çoklu gruplara bölünüp yek pare hareket edebilen sosyal bir varlıktır.
İnsan; evrenin, insanlığın adalet ve merhamet içinde yaşayabilmesi için gerekli olan asgari yönetimi ortaya koyamamıştır.
Bu yüzden, ben duygusu ile hareket eden insan, en vahşi yüzünü de hem cinsine göstermekte tereddüt etmemektedir.
Yaşanılan bunca zulüm, bunca sürgün ve savaşların tek sorumlusu insanın kendisidir.
Şiir sayfamı onurlandırdınız.
Şerefyâb oldum.
Halit Korkmaz
Naçiz
TÜM YORUMLAR (1)