Vatansız Aşk Sarısı Şiiri - Dursun Özden 3

vatansız aşk sarısı

mavi öğün ak göğsüne yaslanan, tan çiçeği taç yaprağı
mavzerin namlusunda parlayan şafağı-zamansız öpmez
o kırık kalbe, sahibinden başka hiç kimse hükmedemez
bu kalp; özgür ve tutsak, başka kapıya gitmeye değmez

boğaziçi çıngır mıngır mı? durgun suda dönen hareler
aşiyan’da (kuş yuvası)’nda koyun koyuna yatar şairler
şiir gömütlüğüne oturup, o türkü tutturan kuma kuşu
ak martıların çığırtkanlığı, durgun sudaki son hareler

baş yaslanan anadoluhisarı kalesi’ne dokunan kınalı el
ayağıma pranga idi, küçüksu-göksu, şu yakaya paralel
sevgi-barış istanbul’un yüreği, atatürkiye can yeleğimiz
sevgiye kurşun işlemez, o kor közü öpen çıplak ayaklar
ıhlamur kokulu yitik kandilli, şafağın kızıl burcunu saklar

yanan kor yereğimiz, yanan özgürlük ateşi be diye
ulu soyağacı gölgesinde, neslimiz hep sürsün diye
medeniyet gizi kerkük, orası öntürk, hoyrat-hayrat

yurdunu ırakta bırakan çığlık-düşe düştü, hayrola
cemre düştü-gün döndü, dolunay baktı sağa sola
kavilleştik düştük yola, mavileştik gök tanrı var ola
biz bizeyiz, mavi bulutlar üstünde doyasıya seviştik

ve aşk iki kişilikse, sevginin terbiyecisi yalnızlık
bu aşkı tanı. belki, keşke, ya da demeden daha
sevgide odaklanmanın tam zamanı, kam zamanı
sen; anadolu’nun yeni aklı-fikri-rengi-ahengi-canı
gün gelir hesap sorar bu hayat, sakla sarı zamanı

dursun özden