Vatan Kan Ağlıyor Şiiri - Yusuf Ersoy

Yıl 1918 mevsim sonbahardı çok değil belki beş belki altı sene evvel bu topraklar çiçek kokuyordu.
Topraktan bereket çıkıyor tüm ülkeyi yeşillikler sarıyordu.
Şimdi etraf kan ve barut kookuyor topraktan şehidimin parçalanmış naaşı çıkıyor!
Uyan şehidim uyan! Vatan elden gidiyor. Uyan Mehmetçik uyan vahşiler namahremime el sürüyor.
Sabah ezanında gün yeni ağarırken gömülüyordu şehitler toprağa teker teker
Bir yerde Şerife Bacı diğer yerde Seyit Onbaşı ne fark ederdi bizler için hepsi bir Cumhuriyet kahramanı
Sen cumhuriyet evladı hatırla ecdadını nasıl yıkarlardı ki İslam’ın son kalesi Osmanlı’yı?

İnsanlığın savaşı yendiği yer orasıydı çanakkele geliyordu düşman denizden karadan havadan birer birer.
Düşünmüyordu Mehmetçik tereddüt bile etmiyordu çıkıyordu siperinden göğüs geriyordu düşmanın attığı hain kurşunlara
Dökülüyordu şehidimin kanı boyuyordu vatanımın toprağını düşürmüyordu Mehmetçik hürriyetini al bayrağını.
Dalıyordu Mehmetçik düşman hatlarına. Düşüyordu yere biliyordu kalkmasını ayağa.
Öldü Mehmetçikler toprak oldu vatan uğruna tarih unutmadı onları asla!
Gün biterken bitmişti savaş bozuyordu sessizliği şiddetini arttıran rüzgar ancak daha yakından bakınca duyuluyordu şehitlerin arasından bir nara:
Uyan şehidim uyan! Vatan elden gidiyor. Uyan Mehmetçik uyan vahşiler namahremime el sürüyor.