Vatan Haini Şiiri - Bekir Dalkıç

Onlar vatan haini değil aslında,
Öyleyse kim, kulak ver bana,

Çocuklarının rızkını kumar masalarında harcayandır vatan haini.
Arada bir giden işe,
Bitince yetmişlik şişe, pür neşe,
Her köşe başında bir fahişe ile,
yatandır vatan haini.

Denkleştiremeyince kumar borcunu,
Karartıp gözü,
Koltuğu, kanapeyi,
Kolyeyi, bileziği,
Sevdiği kadının parmağındaki yüzüğü,
Hem de hiç düşünmeden satandır vatan haini.

Ve ödemek için kocasının,
Tüttürebilmek için ocağının bacasını,
Düşmanla savaşır gibi,
Nice yaralar alarak ruhundan,
Göğüs göğüse döğüşür gibi cephede,
El kapılarında üç kuruşa,
Kan ve ter içinde kalarak akşama,
Sığışıp iki göz odalara umarsız,
Acılarıyla sevişirken kadın.

Ve mangalda kül bırakmazken konuşurken,
Zora gelince sıkıştırmayıp maçasını,
Çoluğu, çocuğu dertleriyle boğuşurken,
Çaktırmadan sıvışandır vatan haini.

Çocuklarının rızkını kumar masalarında harcayandır vatan haini.

Miskin bir kedi gibi evlerde,
Dayayıp sırtını o zulmün sahibine.
Volta atan rıhtımda, sahillerde,
Beleşçi bir martıdır,
Karanlıktaki karaltıdır vatan haini.