Vatan Şiiri - Baki Ortak

Vatan…
Bir çocuk sesidir sabah ezanında,
Bir ninenin titreyen duasıdır avuçlarında.
Bir asker mektubudur, yırtık ama umut dolu,
Bir çift gözde kalan son ışık,
Bir avuç toprak kadar kutsal,
Bir damla gözyaşı kadar helâldir Vatan.

Kimimiz gurbetin yorgun sokaklarında özleriz,
Kimimiz dağ başında, yüreğini siper eder bekleriz.
Bir bayrak dalgalanır, rüzgâr bile saygı duyar,
Bir isim söylenir; "Vatan",
Kalbin derinliklerinden yankılanır.

Toprağına düşen her ter,
Bir ezan gibi yükseğe çıkar,
Her şehit, bir yıldız olur göğümüzde,
Her ana, sessiz bir kahraman…
Kimi güler bu toprakta doğduğuna,
Kimi ağlar, dönemedim diye kucağına.

Vatan, sadece sınır değildir,
Bir dil, bir dua, bir inançtır.
Bir lokma ekmek,
Bir tas çorbanın başında edilen “Şükür”dür.
Bir yolda selam verdiğin insanın,
Adını bilmesen de kardeşin olduğunu bilmektir.

Gözlerinde barut kokusu olan genç,
Kalbinde anne duası taşıyan yiğit,
Dağlarda, ovada, şehirde, köyde
Bir tek kelime için yaşar: Vatan!

Ve Vatan…
Sadece yaşadığın yer değil,
Uğruna yaşlandığın,
Gözlerin dolsa da terk edemediğin yerdir.
Ne kadar uzak olsan da,
Bir kuş kanadında döner yüreğin oraya.
Çünkü bilirsin,
Vatan seni hep bekler,
Bir ana gibi, sessiz, ama sonsuz.

Bir gün gelir, herkes susar,
Bir bayrak konuşur gökyüzünde.
Rüzgârın sesi bile “Vatan” der usulca,
Ve ben yazarım kalemimle, kalbimle, inancımla:

Vatan... Ne güzel şey.
İnsanın bir Vatanı olması,
Allah kimseyi Vatansız bırakmasın.

Ve bu dizeler biterken,
Adımı değil, duamı bırakırım ardımda,
Kalemimden düşen son kelimeyle seslenirim:

Kul Ortak —
Bu toprağın sevdalısı,
Vatanın gönül şairi.

KUL ORTAK