Vatan Şiiri - Veli Gizir

VATAN

Bulutlar bembeyaz, oynuyor güneşte saklambaç,
Rüzgârın türküsü kâh ağaç ile kâh sırma saç,
Mor evler serpilmiş ovaya, biraz kerpiç biraz sac,
Yelkovan aynı ahenkte zamanlar arası sarkaç.

Minareler ezanlı, kalpler coşkun ırmak, diller lâl,
Özgür uçar çalıkuşu, eşlik eder ona umutlar,
Kanat çırpsın, uçsun bir yıldız biri hilâl,
Tebessüm güzeldir, secdeden kalkınca başlar!

Taşların ruhu olmalı, nedir beni mutlu eden?
Varır varmaz yurduma benim değil bu beden,
Ya bir avuç toprak kokusu ya ana sesinden,
Yahut zamanı yaran gülmelerden…

Ekmek kokusu gelir burnuma, nasırlı ellerden,
Nasıl dururum, gönül çağlayan sellerden!
Götür beni Cennet’e; farkı yok yabancı ellerden,
Hani nerede, ana-baba, bacı-gardaş ve serden?

Tavukları çağırırım, buğday arpa sesleri,
Çocukluğum neşeli, gülleli, devemeli,
Kadir kıymet zamanında bilinmiş,
Dün yanındakinin, bugün duyulmuyor nefesleri.

Un değirmende, çorba sabah, üzümden pekmez,
Pos bıyıklılarda tespih, ağırdan sözler,
Kadınlarda nakış, utanmalar, çekilmeler,
Evlatlar da edep, bozulmadı daha özler!

Vatan benim! Vatanım taşım toprağım benim,
Gülün, yaseminin içine koymayın beni, özlerim!
Olsa da evim taş toprak ve toz gözlerim,
Vatan aşkıyla ilmek ilmek işlenmiş ruhum ve bedenim!