Vatan Şiiri - Servet Yüksel

Gurbet eller, içimize sinmiyor.
Her yere vatanım, sılam denmiyor.
Kalbinin attığı toprakmış vatan.

Sanki kırık gibi kolun, kanadın.
Kapansam kabrine şanlı ecdadın.
Koynunda yattığı toprakmış vatan.

Can dayanmaz evlatların derdine.
‘Ana’ diye ufukların ardına.
Bakıp ah ettiği toprakmış vatan.

Doğudan, batıya sel gibi akıp,
Tarihin uğruna türküler yakıp,
Destan söylettiği toprakmış vatan.

Balı bile yenmez oldu yabanın,
Kaygıdan azade bir tas çorbanın,
Kaynayıp tüttüğü toprakmış vatan.

Bir endam ki, bülbüllerde hafakan,
Her haliyle bizden olan, dost kokan,
Güllerin bittiği toprakmış vatan.

Zirvelere kartal gibi konarak,
Horasanlı erenlerin yanarak,
Aşkla arıttığı toprakmış vatan.

Yüzlerinde güneş o civanların,
Kubbelerin, çeşmelerin, hanların...
Harcına kattığı toprakmış vatan.

Ta ezelden bize yazmış Yaradan,
Ey İstanbul Fatihlerin karadan,
Gemi yürüttüğü toprakmış vatan.

Mahşer sıcağında gölgesi serin,
Gönüllere dergah kurmuş pirlerin,
Sevgi dağıttığı toprakmış vatan.

Dağına, taşına bir selam verin,
Nasır tutmuş öpülesi ellerin,
Şükür öğüttüğü toprakmış vatan.

‘Biz’diyen bölüşür yarım lokmayı,
Acıda, sevinçte bütün olmayı,
İnsanın tattığı toprakmış vatan.

Gurbet olur, gariblerin bahtında,
Ay yıldızlı al bayrağın altında,
Türk’ün saf tuttuğu toprakmış vatan.
Servet Yüksel