Vatan Şiiri - Nursal Arkadaş

Bu dağlar ve yamaçlar
ne kadar da ruhsuzdular
yabani ve kıraçtılar.
bir parçamız değillerdi
ne göğünde uçurtmamız uçmuştu
ne bayırında yuvarlanmıştık
-yırtık kazaklarımız ve yalınayaklarımızla...
uzaktı bizden
üstünde oturduğumuz
ve topraktan ziyade küçük taşlardan ibaret,
ve en küçük bir yelde bile hernasılsa tozbulanık olan..
sadece hasret kokan...

oysa benim göğüm maviydi,bembeyaz bulutlarımla-
ve mavinin kalbine dikine saplanan yamaçlarım
-gölgesi kendinden büyük olan -
yeşil.....
patikaların kıvrım yerlerini bile
gözükapalı bildiğim
güz mevsiminde
ceviz ağaçlarının yaprak hışırtısı
ve ılık rüzgarında
seyrek otlu çayırlarda
ve bayır diplerinde
az önce bir tavşanın
uzun arka ayakları üzerinde yalpalayarak kaçtığı...
her ağacıyla sanki
birlikte doğduğum ve büyüdüğüm...
kocaman orman duldasında
hayaller kurduğum
soğuk sabahlarıma...
yaşayan insan sayısından çok olan kırık-dökük mezartaşlarına,
sonbahardan kapanan yollarına,
ve isli yalnızlığına rağmen bana vatan olan

Nursal Arkadaş