Vasiyetname Şiiri - Öznur Küçüker

Çok yaşadım ben,
artık gidiyorum.
Ama gitmeden önce
her giden gibi,
ben de söyleceğim
son isteklerimi.

Adım bende kalmasın.
Onu yalnızlıklara yazın,
sonsuz yanılsamalara.
Bir bahar vakti,
ansızın yağan yağmurmuşçasına,
hayretlere yazın.
İhanete, sessizliğe,
iki asırlık çilelere,
kadere, kadersizliğe,
gece bekleyişlerine.
Adım bende kalmasın.
Onu umutsuzluğa yazın.

Anam bende kalmasın.
Onu gül ağaçlarına yazın,
sonsuz sevgilere.
Bir geceyarısı
kapıyı çalan misafir gibi,
sevinçlere yazın.
Yüreklere, düşünceye,
toz pembe şefkatlere,
merhamete, ilgiye,
en içten öpücüklere.
Anam bende kalmasın.
Onu adımın üstüne yazın.

Umut bende kalmasın.
Onu denizlere atın,
azgın dalgalara.
Bir delilik anı
ateşte yakılan şiirler gibi,
alevlere atın.
Uçurumlara, uçurtmalara,
kurumuş ağaçlara,
acılara, yakınmalara,
en dipsiz kuyulara.
Umut bende kalmasın.
Onu anamın üstüne atın.

Hüzün bende kalmasın.
Onu kuru yapraklara sarın,
sararmış ağaçlara.
Beni yalnızlık geçerken
dökülen yaşlar gibi,
susuzluğa yazın.
Kayalara, yosunlara,
yanlış anlamalara,
yıldızlara, hatalara,
en içten ağlayışlara.
Hüzün bende kalmasın.
Onu umutlara satın.

Aşkım bende kalmasın.
Onu yalanlara yazın,
aldanışlara.
Bir ben ve yine ben giderken
unutulan yeminler gibi,
unutuluşlara yazın.
Şaraplara, bahtsızlığa,
zifiri karanlıklara,
anlama, anlamsızlığa,
en aşılmaz yasaklara.
Aşkım bende kalmasın.
Onu hüzünlerde yakın.

Çok yaşadım ben,
artık gidiyorum.
Ama gitmeden önce size
adımı, anamı,
umudumu,hüznümü
ve aşkımı bırakıyorum.

Artık ben gidiyorum,
adımı umutsuzluğa yazarak,
anamı adımın yanına bırakarak,
umudumu anama adayarak,
hüznümü umutlara bağışlayarak,
ve aşkımı hüzünlerde yakarak.

Evet gidiyorum,
can çekişiyor bavulumda yaşamak.

(Prag, 13 Nisan 2007)