Vasiyetim Dersimlikiz Şiiri - Cigdem Turan

Munzur’un kenarında, sarp bir köyde doğdu o. İsmi bilinmezdi belki, ama herkes ona “Dersimlikız” derdi. Saçları dağ rüzgârı gibi asi, gözleri bulut gibi derindi. Hayat ona kolay yüzünü hiç göstermemişti ama o hep dimdik yürüdü dağların sırtında. Geceleri yıldızlarla dertleşir, gündüzleri kuşlarla susardı. Kalbinde bin yıkım, dilinde tek bir isyan vardı: “Erkenden gidersem, beni doğduğum gibi sade uğurlayın…” Annesi onun tek yâr, tek dostuydu. Yoklukta birlikte büyümüşlerdi. Yoksulluğun dikişini dertle kapatan bir ananın elleri vardı onda iz bırakan. “Anne,” demişti bir gece Munzur kıyısında, “Eğer bir gün erken gidersem… kefen param senden olsun. Ben bu hayatta kimseden bir şey istemedim. Ölürken de istemem.” Dersimlikız, yüreğini kimseye anlatamadı. Onu sevdiler belki, ama o kadar derindi ki, kimse tutamadı içindeki uçurumu. Ve bir gün… ansızın çekip gitti. Ne bir veda, ne bir mektup… Sadece bir küçük not kaldı geride: “Yoruldum. Mezarıma taş koymayın, dağlar yeter bana. Bir dua okuyun anamdan, bir de toprağımı Munzur’dan alın…” Anası ağlamadı. Gözyaşları kuruyalı çok olmuştu. Sadece eski bir bohçadan bir zarf çıkardı. İçinde, yıllar boyu sakladığı birkaç lira vardı. O lira, vasiyetin kefen parasıydı. Kızını kendi elleriyle uğurladı toprağa. Beyaz bir bez sardı üzerine, Munzur’dan getirdiği suyla yıkadı saçlarını. Sonra baş ucuna bir taş koydu, üzerine yalnızca şunu kazıttı: “Sevdi ama yoruldu…” Ve şimdi… Rüzgâr her estiğinde Munzur bir ağıt fısıldar: Bir Dersimlikız geçti bu dünyadan ne iz bıraktı ne iz sürdü…