Vasiyet Şiiri - Abdurrahman Özdemir

Ne ‘büyük insanlar’ olsun isterim cenazemde,
(büyük insan da ne demekse?
ben anlatamadım, varın siz anlayın.)
ne de büyük bir cenaze törenim olsun.
Ne ‘yapmacık sözler’ duymak isterim
tabutumda, mezarımda,
ne de görmek isterim yapmacık gözyaşları.
Taşınmak istemem omuzları üzerinde,
yaşarken ayakları altında
çiğnendiğim insanların.
Yaşarken beni kör bilenler
rahat bıraksınlar gözlerimi,
bademe çevirmesinler ölünce.
Beni kötü bilenler, iyi bilirdik demesinler
musalla taşında.
Yaşarken hakkımı vermeyenler varsa eğer,
sakın ha vermesinler öldükten sonra da,
merak etmesinler
helâl ettim hakkımı onlara.
Yaşarken hakkı kaldı ise bende birisinin,
helâl etmesin hakkını bana musalla taşında,
yeter ki yalan söylenmesin
tabutumun başında.
Bir kulun hakkı kaldıysa bende zaten,
yazıklar olsun ki yazıklar olsun bana.
Yapmacık davranışlardan hep rahatsız oldum,
yaşarken menfaatleri için
dost görünmeye çalışanlar,
bana karşı bir defa dürüst olun da,
ölünce bari rahatsız etmeyin beni.
Toprağın altına leş gibi atmayın bedenimi.
Ve bir dilenci gibi basitleşmeyin dua ederken
Allah’a karşı mezarımın başında.
Âmin bile demeyin içten edilen dualara,
hiç olmazsa onları kirletmeyin.

Yürekli insanlar taşısın tabutumu gönülleri üzerinde.
(yürekli insan da ne demekse?
varın, onu da siz anlayın.)
Sevgileri çeksin yükümü bedenleri değil.
Yaşarken beni iyi bilenler
iyi bilirdik desinler musalla taşında.
Gönülden hakkını helâl edenler etsin, yeter.
Beni içinde hissedenler dua etsinler benim için,
cânı gönülden, içleri coşarak.
Böylesi bir kişi öylesi bin kişiye tercihimdir, bilin.
Bir fidan diker gibi koysunlar beni toprağa,
o özenle, o sevgiyle, o huzurla.
Ve mezarımın başından o sevinçle ayrılsınlar.
Büyüyüp, başımın semâlara değeceğini bilerek.

Bu şiirimi assınlar tabutumun başına beni sevenler,
vasiyetimdir.
O zaman belirginleşir
büyük insanlar, yürekli insanlar.
O zaman anlaşılır bu kelimelerin neyi ifade ettiği,
okuyanların yüz ifadelerinden,
okuduktan sonraki..

29. 6. 2000