Vasiyet... Şiiri - Necmettin Özelçi

Hz.Ömer ölüm döşeğindeydi,
Oğlu Abdullah'ı çağırdı:
'Oğlum vasiyetimdir...' dedi
'-Ölünce, Resulullah'ın (S.A.V.) yanına gömülmek,
'Benim en büyük niyetimdir...' dedi.
'Var git, Ayşe hanımın fikrini bilmek
'Üzere sor bakalım ne der? ' dedi.
Abdullah gitti Hz.Ayşe'ye...
'Babam ölmek üzeredir...
'Sana sormamı söyledi.
'Resulullah'ın (S.A.V.) yanına gömüleyim der,
'Senin rızanı almak istedi...' dedi.
Hz.Ayşe birden üzüldü.
O da büyük halifenin öleceğini bildi.
'-Ben de oraya gömülmek isterdim ama...' diye hafifçe güldü.
'-Ömer halifenin isteğine kim karşı gelebilirdi...
'-O benden daha münasiptir! ' dedi.
Hz.Ömer gittikçe ağırlaştı...
Henüz aklı yerindeydi.
Tekrar oğlu Abdullah'ı çağırdı ve yaklaştı:
'-Ben ölünce...' dedi,
'Sakın ola ki tekrar sormadan,
'Hz.Ayşe'nin son fikrini almadan,
'Ola ki ben ölünce tesirimde kalmadan,
'Tekrar hemen git ve sor bakalım...
'Son fikri ne ise Hz. Ayşe'nin,
'Ona göre karar verirsin...'
'Sakın rızasını almadan,
'Resulullah'ın (S.A.V.) yanına koymayasın! '
Büyük Ömer ölmüştü...
Abdullah hemen gitti...
Hz.Ayşe'ye anlattı olanları.
'-O nasıl olur, sözverdim gitti...
'Ne büyük bir insan halifemiz...
'Şu niyetiyle tertemiz...
'O daha yakışır Resulullah'ın (S.A.V.) yanına...
'Hz. Ömer'in de böylesi yakışır şanına...' dedi.
Bir ağırlık ve gariplik çöktü vicdanına...

Kahramanmaraş. 1996