Vasiyet Şiiri - Osman Kızıler 2

1.

Öfkeyle semirilmiş mızraklar başında sayfalar
Ve Palalanmış bir içgüdü zorladıkça umudu
Hislere ruh üfüren bir su arandıkça
Mahrem odalarda durgun bir şifa kuvvetlenir
Kenetli bir yeis dolandıkça ruhuna çocuk,
Aklına bir deniz ve bir asa getir
Çehremizde parlıyorsa ızdırap benekleri
Yüce makamlara boyun eğmeyişimizdendir,
Bunu bil, bunu yaz ve bunu bildir

2.

Şimdi ölmek sırası bende
Nazenin bir kefen sar bedenime
Bir mısra yaz adıma,
ve vasiyet korosunu çağır
Sana bir vasiyet bırakıyorum
ki tokattır vahşetin yüzüne
Dermandır yorgun atların dizine

3.

Şimdi ölmek! sırası bende
Bir tohum bıraktım umudun rahmine
Asil soy arap atım
- ki kelimelerdir-
Onu sana bıraktım.
Ona bin ve savaş diye
Ve bir mushaf, bir de sancak.
Ruhunda biriken yağmurlar yağacak
Yağacak dudakları kurumuş dünyanın matemine
Mihrablardan sıyırarak bulanık cesetleri
Kızgın yarasalar ormanından uçacak kumrular
Arena dehşetinden bir başkaldırı ki
düşecek senato salonlarına
"Bir'i" birleyecek ve kalın bir çizgi çizecek
O' nunla ortak koşulanlar arasına
-Zira 'O' nun ortağı olmaz -

Tapınaklarda telaşlı rahipler,
katedrallerde bir çatırtı
Yararak sükut ile kırgın dünyanın döşünü
Çağlayacak çağların yataklarına
Yıkıntıların yıkılışına şahit olacak
Yer ve gök, at ve süvari, anne ve çocuk

Eylül 2015