Vasiyet Şiiri - Adem Efiloğlu

Son nefes gelecektir, hep böylece bakmışım,
Mürüvvetin görmemek, ruhumu yıkar evlat.
Benki sana neslimi, emanet bırakmışım,
Bu yüzden evlenmemen, canımı sıkar evlat.

Bilgiden geri durma, çabala öğren çalış,
Başladı doğduğunda, artık durmuyor yarış,
Sözünü bal eyleyip, nefaseti bul alış,
Ruhunun insicamı, miraca çıkar evlat.

Bilginin derinliği, kuşatsın şu cihanı,
Sınavın var dünyada, herkesin imtihanı,
Boşuna heba etme, doğru kullan zamanı,
Sular bile bilgiyle , yukarı akar evlat.

Vatan deyince dimdik, ayakta kalmalısın,
Savaş varsa düşmanla, en önde olmalısın,
Bizde vatan şereftir, hep böyle bilmelisin,
Ferasetin düşmanın, kalbini söker evlat.

Ahlakın üzerine, bir meşale yakarak,
Bir nakkaş edasıyla, sanat gibi bakarak,
Kalbinin ortasına, adaleti takarak,
Vicdanın terazisi, dosdoğru çıkar evlat.

Aydınlık yarınlara, yoldaşın olur kader,
Her neyle karşılaşsan, doğrular olsun rehber,
Merhametin var ise, yanındadır peygamber,
Güzel söz kötülüğü, zemzemle yıkar evlat.

Yusuf ki kuyulardan, saraylara şah oldu,
Yunus balık karnında, dünyaya seyyah oldu,
Muhammed çoban iken, eşsiz padişah oldu,
Kim ki Allah yolunda, hep güzel bakar evlat.

Tamah etme sakın ha, şu dünyanın malına,
Gönüller kazanasın, ahiretin yoluna,
Boynunu eğmedikçe, Rabbin zalim kuluna,
Bozuk maya kimdeyse, aslına çıkar evlat.

Ta Âdemden bu yana, mücadele nefisle,
Bir yarış içindeyiz, hem de son hız nefesle,
Yırtılır gırtlağımız, bağırırsam bu sesle,
Şeytana kulluk eden, diz üstü çöker evlat.

Âdem Efiloğlu