Vasiyet Şiiri - Efe Can Doğan

Şu sağanak ölesiye özletiyor seni
Üstüne bir çizgi çekilemiyor
Çekilen her çizgi bozguna uğruyor çünkü
Delice sevmek gibi bi yağmur bu
Bulutlar halimize ağlıyor gece vakti
Şimşekler çakıyor şimdi
camlarım titriyor
Sesini iletiyor yağmur damlaları
Senin kadar kibar yağmıyor
Yağdıramıyor tanrı
Gidişin sessiz olmuyor
kızgın bu kez ikimizede
Normal bişey bırakmıyor tozlu sayfalarıma
Yeni yeni hayal kırıklıkları ekliyorum
Gözümden akan yaşlarımı şekilsiz sakallarım karşılıyor
Hani diye soramıyorum
Nerede yüzümde olması gereken ellerin?
Ben seni bu yağmurlarda sevmiştim oysa
Fırtınalar yaratırdın hani şu kalbimde
Sen benim ıssız limanımdın
Bir tek benim uğradığım
Kendimi pekiştirirdim kollarında
Yaşadığımı hissetmekti nefeslerini duyuşum
Şimdiyse Kaybolup giden bişeyler oluyor
Şu sol taraf dediklerinden
Hislerim nereye gittiği belli olmayan bir otobüsle uğurlanıyor tarafınca
Katledilmiş herşey ben oluyorum karşında
Çırılçıplak ve nefessiz
Havayı solumaya yetmiyor şu ciğerler
Sigara içmekten pas tutmuş ve kapkara
Yüzümü saklar oldum böyle günlerde
Beni gören herkes cenazemin nereden kalkacağını soruyor
Beni yakmalarını söylüyorum onlara
Tozlarımı senin hergün geçtiğin yollara serpmelerini
Belki böylece kim vurduya gitme ihtimalim
Ortadan kalkmış oluyor
Gereksiz grurum yollarında sere serpe
Senin üstünden geçebileceğin bi şekilde
Tüm vazifeleri senin bir zerrene bulaşmak
Toprak olmak sonrasında
Yaşanılan herşeye
Bir yağmur damlasıyla harmanlanıp
Ciğerlerinde solunmak
Ve titretmek naif bedenini
Ben sana konuştukça havada aydınlanıyor
Tanrıdan ilk kez takdir görüyorum sayende
Sen diye başladığım her satırbaşı uzayıp gidiyor
Kısa kesmek olmuyor güzel şeyleri
Uzun uzun anlatmak gerek
Gözün gönlün gördüğü ne varsa
Sen adı ile başlayan ne varsa
Ben eksik olmuyor orada
Şimdi sen beni sensiz bırakma ki
Şu yağmurlar temizlesin
Günahkar bedenimi!