Vasiyet Şiiri - Söğüt Gölgesi

Yine rezil merhametle açılacak galiba
kolları kesilen yerden anaların kucağı
"barış kuşları" süzecek havada kaygısızca
acılı sulh ocakları kalanacak bir daha
bu ateşte yananların yüreğınde, canında...

Kitle hakim olamaz! Bunu asla unutma!
Kurdukları mahkemenin absürtlüğünden belli:
ateşi suçladılar,
çakmağı suçladılar,
yanana ahmak deyip "ahmağ"ı suçladılar,
ya yakanın suçunu ne çabuk unuttular?!
İşte bu yüzden unutma,
Kitle hakim olmaz!

Bu unutkan gevezeler önünde
seni tüm geçmişimle emin ediyorum, bil,
yeni sloganlar çıkacak "kardeşlik"le başlayan,
kan yaddaşıyla biten,
denize dön, göreceksin:
geleceği sulardan
nasıl da açıkca sezmek mümkün...
Arsızca "sen ki ateş tatmamışsın" diyen cahil,
biz havalarda uçuşan
iki aylık kelebekler değiliz!
Bizler en derin sulardan yanarak yükselmişiz -
lavların kaynadığı yerden
ve bu sebepten,
nefrete susamışız - adaletin kaynağına...
Ellerimiz asrlarla ateş taşımış, kaysaklanmış,
bu ateşin sebebiyse bizim hafızamız değil,
senin ucuz ve unutkan "sulhperverliğin"dir!
Yanacağımız kadar yanıp külümüzden doğmuşuz,
artık "sulh" oyuncağıyla
oynayacak yaşımız değil!
Seni kanla korkutmuşken oltadaki kancalar
Uzun süre inanmadın uça bilir balıklar
ancak görüyorum, seni kolayca kandırmışlar...
Ki, güya tüm balıkların hafızası üç saniye
ve tüm suya söylenenler, yazılanlar da boşmuş...

Azizim,
susdur hafızası ömrü kadar kısa olan,
yılana sevgi verip de şerbet uman ahmağı!
Bir bak,
başına "sulh" çelengi taktılar, elinden bıraktı çakmağı!
Bahar kışa döndü gitti,
Kelebekler öldü gitti...
Ancak unutmadı bu sular,
ne de ölmedi arzular...
Kalbimizde izi kalan bu ocaklar aşkına,
Geçen geçti, bundan böyle olacaklar aşkına,
Başımızın üzerinde uçan balıklar aşkına,
Seni yakanı unutma!
Bu ocağı unutma!
Unutma!