Dostlar sizlere bir vasiyetim var,
Öldüğümü bana haber vermeyin.
Gideceğim yer sadece dört duvar,
Nasılım diye hal hatır sormayın.
Çiçek tohumları serpin toprağa,
Her bahar kendiliğinden açarlar.
Orada ne paşayım ne bir ağa,
Nice canlar kanat takıp uçarlar.
Gideceğim yeri hiç düşünmeyin,
Törenle karşılayacak melekler.
Kırmışsam kalbinizi affeyleyin,
Kalanlar sırasın bekleyecekler.
Bir işe daha yaramak isterim,
Tüm dostlarımı illa ki beklerim,
Ağlamak sızlamak fayda getirmez,
Anısı kalsın güzel sohbetlerin.
Sevgiler götüreceğim kalbimde,
Üzdüğüm üzüldüğüm anlar oldu.
Kapandı bütün yaralar gönlümde,
Her dostum sevgiyle açan bir güldü.
Hep gökyüzünde uçmayı düşledim,
O günün gelmesini bekliyorum,
Her zaman ruhuma bunu işledim,
A l l a h a ısmarladık gidiyorum.
Kayıt Tarihi : 1.10.2010 08:04:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
“Ölüm olmasaydı” denilince Voltaire’nin ünlü sözü akla gelir; “Ölüm olmasaydı onu icat etmek zorunda kalırdık.” Ölümsüzlük imkansız ama olsaydı; herhalde yaşamın tadı ve değeri bu denli güzel olmazdı. Hatta yaşamın anlamı olmazdı. Peki ölümsüz bir dünyada dinler olur muydu? Bilimin eriştiği bu noktada en azından bu kadar inançlı edinemezlerdi. Kıyamet ve kıyamet sonrası yaşam inançları olurdu. Yine dünyanın, kainatın birgün yok olacağı, tüm insanların öleceği ve iyilerin daha mutlu bir dünyada-cennette, kötülerin ise cehennemde yaşayacağına inanılırdı belki. Yaşama bağlılık inanan-inanmayan ayırt etmiyor. Kimileri belli etmese de en dindar müslümanlar dahi yaşama dört elle sarılıyor. Şu uçuruma düşen müslüman fıkrasında olduğu gibi: Bir dala tutunmayı başaran müslüman yukarı seslenir: ” İmdaat! Kimse yok mu? “ Yukarıdan bir ses cevaplar: ” Bırak kendini. Birşey olmayacak, kurtulacaksın. “ Adam: ” yardım et! ” diye tekrar seslenir. Yukarıdan: “Ben Allah’ım! Bana inan, bırak kendini.” diye cevap gelir. Bu defa adam daha yüksek sesle bağırır: “Başka kimse yok mu? ”
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!