Vasiyet Şiiri - Sevgi Keske

Annem, ölümü bekliyor
Görevini tamamlamış kahraman edasıyla.
Geçti ömrüm diyor;
-Ben vazifemi yaptım,
benim olan hayatımı yaşadım
mutlu oldum, acı çektim, ağladım,
sevdim, ama sevilmedim sanırım,
seven de sevmeyen de sağolsun,
herkes kendi yerinde mutlu olsun.

-Beden, can, kalp, ruh yorgun,
hayat artık benim için bir garip,
gönlüm mahzun, dingin ve durgun...
-Yıllar boyu omzumdaki her yüke
benim yüküm, benim derdim, sıkıntım dedim,
sırlarımı kimselere vermedim,
ne geldiyse kucak açıp sahiplenerek,
gururla taşıyarak bugüne geldim...
Hepsini de taşıyıp yorulmayan omzuma,
kendi yüküm ağır geldi sadece...

-Vakit tamam artık ölüm çok yakın,
gitmeye hazırlanıyor şimdi de sol gözüm,
üç yıldır tek başınaydı garibim.
dilim zaten gitti, nutkum tutuldu,
ne dediyse boşa çıktı artık yoruldu,
beni taşımaktan yorulan ayaklarım,
isyandalar, ikisi de dinlenmeye çekildi.
beynim düşünmekten yolu şaşırdı,
şimdikileri anlamaz eski bilgisi,
kalbim yorgunluktan ritmini bozdu,
eskiden böyle değildi, o da eskidi.
nefes almaya korkan ciğerlerim,
makinanın yardımına takıldı.

Vakit tamam artık ölüm yaklaşıyor,
Sevdikleriyle bir bir vedalaşıyor;
-Kızım diyor,
-Ben ölünce, mezarıma gel de oku olur mu?
o manevi derinliği veriyor yine;
-Unutma beni yeter yokolsam da diyor...
herkes unutsa da sen unutma,
ölsem de gam yemem o zaman,
yaşarım seninle, senin hafızanda...
Bu sonsuz mirası bana bırakıyor...

Sonsuzluğu anlatıyor kısacık vasiyetle,
bitmek bilmez ümidini sunuyor yine...
Diş biliyor umutsuzluğa,
teslim ediyor varlığını sağlam ele
hem de dost kalarak umut kıran ölümle!
Ölüm engel olamıyor, yaşama sevincine...

Varlığını ve umudunu bırakarak bana,
bir de göz kırpıyor sanki arada...
Bir kahraman edasıyla
Açıyor bağrını yaklaşmakta olan ölüme;
-Her yükü taşımayı bilen omuzlarım
seni de taşır arkadaş...Gel, taşırım seni de....
Sonsuza kadar hem de....

15.6.2009