Vasiyet Şiiri - Kamil Korgan

Bir kefen verin bana,
Terk edilmiş yüreğimin buruşan derisini örtmek için.
Ceylan derisindeki kız olmasın isterse içinde.
Kaf dağının kar tanelerine hasret
Bir beyazlıkta da yok gözüm,
Sadece kirliyim;
Günahlar dökülüyor yaşamışlığımın her hücresinden…
Biterken bunca çile ile ömrüm
Masumluğun, arılığın elbisesi
Bir umuttur;
Belki son kez kanarım, kandırır beni bu son örtüm…
Mezar istemez, adresim olmasın, çürürüm nihayetinde.
Bırakın kanık kalayım, kanık kalsınlar, iyi bilsinler
Karanlığın üstüne yürüyebileyim yeter,
Beyaz olsun kefen beyaz…
Kurumuş ağaçların dallarını süsleyin çaputlarıyla,
Sevdalılar konsun yanı başlarına,
Vuslata susamışlar gölgelensin ipleri ile.
Not düşmeyin sakın ha
Asırlık gövdelerine,
Ki bahtiyarlığın resmini unutturmayayım.

Bir kefen verin bana,
Kimsesizliğimi kucaklayacak bir kefen.
Sala istemez, garip kalsın teneşirin üstünde,
Bırakın yalnızlığım yıkasın beni,
Kanık kalayım küçük bir çocuk gibi
Temiz bilsinler yeter…

Pencereler ardından
Düşler ülkesini görecek kadar
Bir duayla verin çulsuz insanların elbisesini…
Yürümeyin ardımdan,
Bir damla gözyaşına da yazıktır düşürmek için.
Ateşim sönmesin, sevdam sönmesin arkadaş.
Sadece bir kefen
Çıplak kalmayayım, ayıbım bilinmesin o kadar…
Unutun,
Dua da istemez yeter ki beddua olmasın dilinizde.
Anama söyleyin ağlamasın değmez.
Sevdiğime bir çift sözümü taşıyın yeter,
'Sırtında vebal olsun gözlerime bıraktığı bir umut,
Kara bulutlar sarsın ela gözlerinin bakışlarını,
Bir kefen değil toprak örtemesin ayıbını…'