- Vasiyet… Şiiri - Nurcan Bingöl

Ölüm sessizliği var bu gece şehrimde
İçimin sesleri yankılanıyor çok uzaklarda
Dertler sarmış dört koldan etrafımı
Üzerime üzerime geliyor sıra dağlar
Of bu karanlıkta nesi
Gözlerimin feri söndü gittin gideli
Eşkıyaca çaldın kalan senelerimi
Zindanlara terk ettin bendeki seni

Bir ışık yaksan bana dirilsem
Unutmadı yarim sevdamı diyebilsem
Umudunla aydınlansa yıkık dünyam
Sesini duyursan ılık ılık içime aksan
Sükut-unla gölgeli karanlıklardan sıyrılsam
Sana baksam göz kıpmamacasına
Kamaşsa gözlerim yine ışığınla
Nurun bedenime sağnak şekilde yağsa ne vardı
Ne vardı matemli şehrime şimdi sen doğsan
Üzerime güneş gibi vursan
Aşkının şiddetiyle yüreğime hükmetsen
Ruhuma canından üflesen
Ne vardı sana adanmış ömrüme yeniden hayatı sunsan

Yakın şehrimin tüm ışıklarını
Bu karanlık korkutuyor beni
Verin bana sevdiğimi geri
Getirin yollar bana O’nu
Ölüyorum diyorum size
Duymuyor musunuz sessizliğin içindeki yürek feryatlarımı?
Harcım değil yokluğuna alışmak
Sessizliği az sonra cenazemin ağıtları sinsice bölüp
Sana ruhumdaki aşkı vasiyet edecek…