Vasf-ı Hâl Şiiri - Yiğit Afşin

bir dirhem kaldın içimde…aleme bedeldi…

Ötesi yar’dı bileli…
Canda cefaydı kelam;
Mahremin vuslatıydı selam.
Nice sıra dağlar,
Hasrete hudutlanan turnalar.
Sular uyurdu seher vakti,
Güneşte perdelenirdi çağıldamaklar.
Nice akar ırmaklar…
Ötesi vardı ya yittiğince!
Yar beri gel demezdi,
Ötesi yar’dı…;
Yardan öte gitmezdi!

Surete vurdu kalem.
Nice çiziktirdi körlenişler…
Kurşunun raksıydı visalin adı,
Ayazın harıydı nazarın makamı.
Kör oldu yar zülfünde.
Hiçliğin tadını bulmadı ikrar.
Yar bilmezdi,
Kırıktı kalem!
Fermandı ezberlenişler.
Nem kaldı karı,
Şurdan öte gitmezdi!

Bir yerlerdeydi lütfun gölgesi.
Doğmazdı gül’ün burcu, hareler kilitti.
Diye…diye…tavlandı akşamlar.
Bıçak sırtınca geziniverdi defalanışlar…
Ol gidişlerde yek oldu yar…
Çiğ döküverdi toprağın tenine.
Yaprak vazgeçmezdi evvelin terkinden,
Ateş gamzeydi yakıştığı otağda.
Eğlenmezdi poyrazın arzuhalı…
Kan kana karışırdı elbet.
Dağlandı nefesin harı,
Ah'tan öte gitmezdi!