Varsın Toprak Kendini Kandırsın... Anne

Bu gece sana son yolculuk
Bana imkansız hasretin kalacak
Az sonra
Avuçlarımda buz kesecek ellerin
Ayrılığın rötarı bitecek aramızda

Bense matemleri ağarlıyan gözlerim
Buzdağına vurmuş kelepçeli yüreğim
Kan ağlarken bedenimdeki her bir yerim
Bu gece sana güle güle diyeceğim

Ardından kimbilir kaç gün kaç gece
Ölüme lanetler yağdıracak ağıtlarım
Kaç sabaha uykusuz varacağım
Ve kıyamet kopsun diye yalvaracağım

Anam. Keşke bir yolu olsada görebilsen
Şu an hangi hallerdeyim bilebilsen
Kum fırtınasında çırpınışlar içerisinde
Sürüklenmiş, alabora bir ruh alemindeyim

Hani bu kadar güçsüz...
Bu kadar çaresizmi olacaktım?
Gidişine dur bile diyemeyen
Şu aptal kafayımı taşıyacaktım?

Taşıdım anne...
Çünkü ben bir hiçim, hiç...

Gidiyorsun işte, göz göre, göre
Gidiyorsun benim kara yazgılı gelinim
Devasa bir topluluktur yürüyor ardından
Birde O maralı ceylanın...
Hiç ayrılmıyor baş ucundan

Ne yazık ki...
Hissetmediğin barut kokulu bakışlarımla
Sahipsizliğim, öksüzlüğümle...
Cevapsız suallerle izliyorum gidişini

Sen gittin. Yoksun artık....
Ama ben; Şu balyoz yemiş aklımla
Ruhunu, bedenini, saçının binbirtelini çaldım...
Ve seni hemencecik rehin aldım...
Kalbimin en ulaşılmaz yerine sakladım anne
Varsın...
Toprak bir can daha aldım diye avunsun
Varsın...
Toprak kendini bir kez daha kandırsın anne
Güle güle