Varoştur İnsan Boğuk Hanelerde

Lisanım dilimle canlanır elbet.
Sözlerim dermanımdır ilelebet.
Duygular yüreğimize emanet.
Sana dönük yüzüm sana bu davet.

Ruhum sana meftun,rehavete kapıldı.
Gülmek bana hastı,kahkahalarınsa feryadıma katıldı.
Sol yanım,sevdiğim sevgimiz üç kuruşa satıldı.
Yine de borçlu biziz borcu bize yazıldı.

Notalarım tutsak ve sana itaatkar.
Yaşamsa puldan ibaretmiş menfaat kar.
Yine de derler ya,
Zararın neresinden dönersen kar.
Sen benim sevgimi hak etmedin be yar.

Olsun,ben buldum neşeyi caddelerde.
Hayat zaten bir oyun,kapital sahnelerde.
Bak! Dostunum demişti,o hayatımı mahveden de.
Unutma! Varoştur insan boğuk hanelerde.

Olsun,sen devir surları canlansın dirayet.
Yıkılsın duvarlar kor olsun ihanet.
Bırak varlığını yokluğunu aşkın.
Kırılmış bahçelere,umut dolu hayatlar vakfet.

Hiçbir zaman cennet olmayacaktır şu yeryüzü.
İşçiye cennettir,o onur dolu ter yüzü.
Sende bir gün hissedersin o bahardaki sert güzü.
Bak! O gelecekle canlanacak yeryüzü.

İlham,şimdi yeşerir o güzel gözlerinde.
Kelime,şimdi manasını bulur sözlerimde.
Doğar sevdam,teninin özleminde.
Unutma! Varoştur insan boğuk hanelerde.